In deze blog wil ik met je delen hoe ontkenning van je verlies is gerelateerd aan ervaringen van ontkenning in je kindertijd en jeugd. Waarschijnlijk heb je die link niet gelegd. Maar als je begrijpt waarom je worstelt met de erkenning van je verlies word je je ook bewust van je gedrag. Deze nieuwe bewustwording helpt je vervolgens je verlies te erkennen, verder te gaan in je rouwproces én terug naar jezelf.

Met de erkenning van je verlies begint de reis terug naar jezelf.

Waarom ontkennen we?
Ieder mens heeft het universele verlangen gezien te worden als de unieke mens die hij of zij is. Als jong kind reiken we daarvoor uit naar onze ouders of verzorgers. Uitreiken is een beweging vanuit het hart naar je omgeving. Toen we niet gezien of gehoord werden, trokken we zelf de conclusie dat we werden ontkend. Dat deed pijn. Dat was een schok voor ons hart, groot of klein. Om nog meer pijn te voorkomen gingen we ons verlangen onderdrukken, maar door dat te doen ontkennen we dat verlangen. En als we ons verlangen ontkennen, ontkennen we een stukje van onszelf. Dan verliezen we een stukje van onszelf.

Zo is ontkennen een manier geworden om je staande te houden in het leven. Het is dus functioneel. Alles wat je niet wilt zien, horen of voelen, ontken je: je gevoel, je emoties, je gedachten, situaties, dromen en verlangens. Je ontkent zelden bewust. Het gaat zo snel en is zo subtiel dat je het zelf niet opmerkt. Totdat er iets in je leven gebeurd waar je niet omheen kunt, iets wat je niet kunt ontkennen. En toch ontken je eerst, want dat is de bescherming van je hart tegen de pijn, bijvoorbeeld bij verlies.

Je reageert vanuit je kind-zijn
Toen je als kind je verlangen ontkende, beschermde je jezelf tegen de pijn. Je sloot je hart of je bouwde bijvoorbeeld een muurtje om je heen. Nu als (jong)volwassene bescherm je jezelf door je verlies te ontkennen. Je gaat er vanuit dat de pijn te overweldigend is en dat je de gevolgen van je verlies niet kunt dragen. In feite reageer je nu op je verlies vanuit je kind-zijn.

De ervaring van je verlies brengt je dus (onbewust) terug naar het kind in jezelf. Terug naar dat kleine meisje of jongetje dat verlangend uitreikte en niet werd gezien of gehoord. Dat kunnen bijvoorbeeld situaties zijn geweest waarin je ouder/verzorger vermoeid was en jou niet de aandacht kon geven die je op dat moment nodig had, tot situaties waarin je stelselmatig werd ontkend. Het is goed om te weten dat jonge kinderen nog niet kunnen nuanceren, zij denken in wel of niet.

De reis terug naar jezelf
Als jij jezelf in deze blog (h)erkent, weet dan dat je als (jong)volwassene alles in je hebt om het kind in jezelf te troosten, te horen en te zien, en alles te geven wat het nodig heeft.

Kijk met zachte, milde ogen
naar dat kleine meisje of jongetje.
Het zal naar je opkijken.
Zeg maar dat het je spijt ,
dat je het niet eerder hebt gezien
Ga door je knieën en pak de handjes vast.
Het zal diep in je ogen kijken,
opgelucht uitademen,
en met twinkelende ogen vragen of je wilt spelen.

Als (jong)volwassenen ben je in staat je verlies te erkennen: je hebt die kracht, moed en wijsheid in je. Koester het kleine meisje of jongetje in je hart en geef jezelf weer toestemming om je verlangens te voelen. Het is bijzonder helend en krachtig om ze te erkennen. Ze zijn de motor in je  rouwproces, én daarna. Je verlies erkennen is de tweede stap in het Stappenplan voor een gezond rouwproces. Hier lees je meer over de stappen.

Helaas kan pijn uit de kindertijd en jeugd een oorzaak zijn van een stagnerend rouwproces. Ik wens dat met deze blog voor jou wat puzzelstukjes op hun plek vallen. Dat je meer bewust bent geworden van je eigen situatie en hoe je daarmee kunt omgaan. Stuur gerust een berichtje naar willy@effectiefrouwen.nl als je meer wilt weten of toe bent aan persoonlijk Rouwinzicht. Ik antwoord altijd!