Ontkenning

Er zijn van die inzichtkaarten die ik vaker trek, bijvoorbeeld de kaart van Zalm. Zalm zwemt tegen de stroom in terug naar zijn oorsprong, vertrouwend op zijn intuïtie en innerlijk weten. Ik herken mezelf in Zalm. Of de kaart van Blauwe Reiger die staat voor zelfbeschouwing. Blauwe Reiger nodigt je uit dieper in je gevoelswereld te duiken om jezelf te leren kennen en vertrouwen te hebben in je pad.

Ook in het dagelijks leven kruisen blauwe reigers mijn pad. Ze staan langs de Zuidka te vissen, ze vliegen een stukje naast me als ik fiets of ze scheren rakelings over mijn hoofd. Soms geluidloos, soms met een schreeuw. Zelfs als ik in bed lig, laten ze zich horen. Zo houden ze me bij de les.

De kaart van Pijl is ook zo’n kaart die ik vaker trek. Ik ben er altijd blij mee want deze staat voor Waarheid als Bescherming. De Pijl vraagt je de waarheid van je huidige situatie te vinden. Deze waarheid zal je beschermen in ongemakkelijke situaties.

Vandaag ben ik toch niet zo blij met de Pijl. Want, tja, wat is de waarheid van mijn huidige situatie? Gezien vanuit het rouwproces is dit de periode waarin ontkenning wordt getransformeerd naar erkenning van het verlies en alles wat daarbij hoort of het gevolg van is. Ik voel weerstand om mijn huidige situatie écht onder ogen te zien.

In de kleedkamer bij de fysiotherapie zegt ze: ‘Ik zie het zo dat ik in een grote golf terecht ben gekomen en aan het eind van het behandeltraject op het strand terecht kom. Dan ga ik wel weer voelen.’ Ze loopt de zaal in en ik blijf achter, verbaasd en een beetje verward. De metafoor spreekt me aan.

In tegenstelling tot mijn lotgenote probeer ik juist alles te voelen wat er op enig moment te voelen is. En dat gevoel toe te geven en te erkennen. Maar ineens twijfel ik of me dat wel lukt omdat ik geleefd word door het behandeltraject, de afspraken, de kuren, de controles en de gesteldheid van mijn lichaam. Daarnaast begrijp ik van mijn fysiotherapeut dat ik een hoge cortisolspiegel in mijn bloed heb. Dit stresshormoon zorgt er ook voor dat ik een beetje ga ‘zweven’ en daardoor minder goed kan voelen.

Voor deze periode in mijn leven met borstkanker heb ik een mooi schrift gekocht om in te schrijven en te tekenen. Het helpt me om mijn inzichten te verzamelen en overzicht te houden in het genezingsproces. In die zin is het een heel waardevol innerlijk proces.

En nu ben ik dus bij de erkenning van mijn ziekte aangekomen. Alleen dit al opschrijven doet de weerstand toenemen. Want ik wil de pijn niet voelen.

Dat geeft niet, dat is het begin. Eerst mag ik toegeven dat ik weerstand voel, dat ik deze situatie niet wil, dat ik geen borstkanker wil. Het lijkt misschien wat kinderachtig om eerst toe te geven dat je ontkent, maar het werkt altijd. Ook als ik werk met mensen in rouw.

Als je toegeeft wat je voelt ontstaat er rust en ruimte. In die ruimte kun je je huidige situatie erkennen en kan er beweging in komen. Voor transformatie is rust en ruimte nodig.

Ik pak mijn schrift en begin te schrijven. Ik schrijf op wat mijn huidige situatie is: ik begin met dat ik toegeef dat ik niet kan geloven dat ik borstkanker heb. En dan komen de tranen, uit de diepte.

Van het ontkennen naar de erkenning van je verlies is geen knop die je omzet. Het is een periode waarin je je verlies in stukjes ervaart. Dus je kunt er voor gaan zitten en voelen wat er op dat moment is te voelen. Maar je kunt het proces niet versnellen. Het heeft tijd nodig, rust en ruimte. Het vraagt compassie met jezelf te hebben.

Ja, ik wéét hoe je dit kunt doen.
Ik ben ervaringsdeskundig in het land van verlies en rouw.
Maar verlies van gezondheid stond nog niet op mijn lijstje.

---

Wil je reageren op deze blog? Stuur me gerust een berichtje: willy@effectiefrouwen.nl, of via de contactpagina. Ik reageer altijd, al kan het onder de huidige omstandigheden wat later zijn.