Zingen met de buurman

Mijn buurman is een heel verdienstelijk gitarist. Als hij op een mooie zomeravond op zijn gitaar speelt, leg je neer waar je mee bezig bent en ga je ook in de tuin zitten. Om te luisteren, te ontspannen en te genieten.
Dus ik dacht … misschien wil hij wel voor mij gitaar spelen, voor mijn herstel.
Maar zo ging het niet.

Tijdens een bakkie thee haalt hij zijn gitaar tevoorschijn en stelt voor om wat te spelen en te zingen. Zingen? Ik?
‘Ken je het nummer van Shallow?’
Ik kijk hem vragend aan, maar hij speelt al wat akkoorden en ik herken een melodie. Nou ja, in de verte dan. Op zijn IPad heeft hij de tekst al klaar staan.
En dan zing ik: ‘In the shallow’. Althans, dat probeer ik.

Ooit heb ik auditie gedaan bij een zangcoach die een gelegenheidskoor wilde vormen. Ik was niet goed genoeg en mocht niet meedoen. Ik wist ook wel dat ik geen fantastische stem heb, maar ik vond het wel leuk om te zingen. De afwijzing deed zeer.

Mijn buurman speelt en ik zing nog wat nummers die ik vaag ken. Het schijnt dat ik melodieën goed onthoud. Als ik de akkoorden van de gitaar hoor, zing ik bijna vanzelf mee als ik de tekst voor me heb. Hij is verbaasd en ik nog meer.

Het is fijn om te zingen. Het ontspant me en ik word er blij van. Het klinkt nog steeds niet fantastisch, maar ik zing niet vals. De hoge en lage tonen zijn wel lastig, maar ach, alleen de buurman hoort het.

Hij zegt positief verrast te zijn, vindt mij best muzikaal en vraagt of ik volgende week weer kom zingen. ‘Het doet je echt goed, ik zie dat je nu beter in je vel zit dan toen je binnenkwam.’ En dat is zo.
En zo begint mijn zangcarrière, ha ha ha!

Van wekelijks een uurtje zingen wordt het steeds serieuzer. We vormen ons eigen repertoire, ik vind een digitale zangcoach, ik oefen tussendoor en doe mijn inzingoefeningen voordat ik bij de buurman aanbel. ‘Het moet wel leuk blijven, hè,’ zegt hij. En dat is het.

Ik ga zelfs mee naar zijn muziekmaat die een ruimte heeft ingericht om muziek te maken. Dan sta ik daar ineens met een microfoon in mijn hand. Ik zing en vergeet alle gedoe in mijn leven.

Mijn buurman is ook kritisch, er moet meer gevoel in wat ik zing: ‘Je zingt, maar je brengt het niet over.’ Ik begrijp wat hij bedoelt, maar ik ben nog zo bezig met de goede tonen en de melodie. Het is nog niet eigen, het komt nog niet uit mij.

Andere momenten moet ik huilen als ik zing. Dan raakt de tekst mij zo dat ik niet verder kan zingen. ‘Waarom huil je nou?’, vraagt de buurman.
‘Deze zin raakt me’, zeg ik, met tranen in mijn ogen.
‘Ik vind het niet erg, hoor’, zegt hij.
‘Als ik deze zin een paar keer heb gezongen, hoef ik niet mee te huilen, dan is het eruit.’
Dus beginnen we opnieuw en weer moet ik huilen. En nog een paar keer. Mijn buurman vindt het toch wel bijzonder dat ik zoveel moet huilen.

Ik leg uit dat ik heel graag met gevoel wil zingen, maar als er nog emoties in mijn lijf zitten, moeten die er eerst uit. Als ik huil ontladen de emoties en gaan ze weg. Dan kan ik met gevoel zingen.

En zo wordt het zingen helend voor mij. Het zingen raakt oude pijnen, patronen en herinneringen. Ik word uitgedaagd om geluid te maken, mijn stem te laten horen. Dat is voor mijn innerlijk kind allemaal beangstigend, maar we doen het toch.
Want het is veilig bij de buurman.

‘Ik heb vandaag een andere gitaar genomen, één die meer geluid maakt. Waardoor jij ook meer geluid moet maken.’ Hij lacht erbij. Ik had het al gemerkt en moest inderdaad meer volume geven om hoorbaar te zijn. Ik lach ook! Maar na een uurtje zingen heb ik een ongemakkelijk gevoel en ben ik opgelucht dat we stoppen.

Mijn buurman is verheugd over mijn zingen, want ik ga echt vooruit. ‘Maar’, zegt hij. ‘Ik heb het gevoel dat je het af en toe zou willen uitschreeuwen.’
‘Klopt’, zeg ik, weer met tranen in mijn ogen.

Ik vind liedjes die bij mij passen, die me raken en waar ik tekstueel helemaal achter sta. Dat is belangrijk voor mij om. Dan kan ik met gevoel zingen en dat overbrengen.

Mijn buurman en zijn muziekmaat hebben me gevraagd om mee te doen met een Kerstoptreden. Het lijkt me heel leuk, maar ik heb er niet genoeg energie voor. Ik wil me terdege voorbereiden, mijn teksten kennen en ontspannen kunnen zingen. Met nog drie kuren te gaan en een chemobrein gaat dat niet lukken.
Maar Kerst 2025 ben ik erbij!

---

Wil je reageren op deze blog? Stuur me dan gerust een berichtje: willy@effectiefrouwen.nl, of via de contactpagina. Ik antwoord altijd, al kan het onder de huidige omstandigheden wat later zijn.