De uitnodiging voor het bevolkingsonderzoek borstkanker was op de deurmat gevallen. Het was de derde keer. Bij de eerste keer ben ik ontsnapt, het was vals alarm. De arts vroeg me toen of ik, ondanks de schok van het vals alarm, wel wilde blijven meedoen aan het bevolkingsonderzoek. Ze hadden nu immers foto’s van mijn borsten, ze kenden mijn borsten al een beetje.
De tweede keer ben ik gegaan.

Dit keer ga ik ook. Ik fiets ontspannen en onbezorgd naar de borstenpletterbus. En net zo weer terug naar huis. Ik zwaai nog naar een dorpsgenoot die op weg is naar de bus.

Een paar dagen later ben ik op vakantie in Drenthe. Niet één gedachte aan de bus. We zitten aan de lunch als de huisarts belt. Het gaat over de uitslag van het bevolkingsonderzoek. Er is iets verdachts gezien op de foto’s wat verder onderzocht moet worden. Innerlijk schreeuw ik NEE, ik wil weg.
Ze klinkt behoorlijk dwingend en ik voel de angst opbouwen in mijn lijf. Ze vertelt nog dat het bij 5 op de 10 vrouwen een vals alarm is. Maar daar kan ik dan al niets meer mee.

Later moet het eruit: dat ik dit er niet bij kan hebben. Ik wil dit niet, ik wil niet aan de chemo’s.

Die middag zit ik aan het zwembad en beloof mezelf dat ik alle vrijheid neem om dit helemaal op mijn eigen manier te doen. Deze belofte geeft me de ruimte om niet halsoverkop terug naar huis te gaan, maar in Drenthe te blijven. Nadat ik de afspraak voor het onderzoek in het ziekenhuis heb gemaakt, pak ik de draad van de vakantie weer op.

Achteraf verbaast het me dat ik zo zorgeloos door de Drentse bossen en over de heidevelden heb gestruind. Maar ja, dat is wat ik graag doe. Ik geniet van sauna, vrijheid, uitzichten, massage, seks, lekker eten, zwembad, buiten zijn, uitslapen en creativiteit.

Vlakbij is een prachtig stuk bos. Magisch. Ik voel me daar zo goed, zo op mijn plek tussen al die hoge rechte sparren. Heel af en toe komt de uitslag van het onderzoek in mijn gedachten, maar het lijkt van een ander universum.

In Drenthe maak ik de eerste intuïtieve tekening, het beeld zag ik in een helder nachtelijk moment. De hele vakantie heb ik er aan gewerkt. Ik noem de tekening: ‘You are free to go your own way’.

De avond voor de terugreis lost de ontspannen ruimte op, de spanning in mijn lijf neemt toe. Na een slechte nacht rijden we naar huis. Ik wil dit keer niet rijden, ik keer naar binnen en bereid me voor op het onderzoek.

De arts komt al binnen met een frons. Hij maakt geen oogcontact en mompelt zijn naam. Hij gaat direct aan de slag met zijn apparatuur en mijn borsten. Eerst de gezonde borst, dan de verdachte borst. Doelgericht, snel en vakkundig beweegt hij het apparaat. Ik zie hem steeds moeilijker kijken. Op het scherm kijk ik mee terwijl hij klikt en meet.

Ik vraag hem: ‘Ziet het er akelig uit?’
Hij zegt: ‘Ja, het ziet er akelig uit. Maar we moeten wachten op de uitslagen van de onderzoeken.’
Ik weet ook wel dat hij nog niets met zekerheid kan zeggen. Maar toch heb ik behoefte aan zijn bevestiging van mijn vermoeden: dat het mis is.
Met pleisters op mijn verdachte borst fiets ik naar huis. Vol ongeloof.

Thuis vertel ik waar ik ben geweest en waarvoor. Schrik en nog meer ongeloof. ‘Jij’?

En ik bel mijn dochter: nog meer schrik. En tranen. Ze zegt dat ze met alle onderzoeken en uitslagen mee wil. Ze wil me helpen. Dat is fijn.
‘Ik ben er voor je mam.’

’s Avonds trek ik mijn slaapshirt aan, met mijn ogen dicht. Ik wil mijn borsten niet zien, ik wil de pleisters niet zien. Ik kan mezelf niet in de spiegel aankijken.

---

Wil je reageren op deze blog, stuur dan gerust en vrijblijvend een berichtje naar willy@effectiefrouwen.nl. Ik reageer altijd, maar wellicht onder deze nieuwe omstandigheden wat later.