BorstkankerBlog 19
Lotgenotencontact
Twee keer per week wordt aan mij gevraagd: ’En Willy, hoe gaat het vandaag met je?’
Want twee keer per week train ik in een groep oncologische fysiotherapie. Ik wist niet eens dat het bestond. Mijn oncologisch verpleegkundige raadde het aan omdat mensen tijdens en na de behandeling vaak klachten als conditieverlies, vermoeidheid en beperkingen van het bewegingsapparaat ondervinden. De oncologie fysiotherapeut heeft zich gespecialiseerd in de behandeling en het coachen van patiënten met kanker.
Mijn fysiotherapeuten zijn leuke mensen en weten heel veel over de therapieën bij kanker en de lichamelijke, emotionele en mentale gevolgen daarvan. Ze begrijpen het en ze begrijpen mij. Ze kunnen ook uitleggen waarom mijn lichaam reageert zoals het reageert, waarom ik denk wat ik denk en voel wat ik voel.
Ik vind dat heel waardevol, het heeft me geholpen door de zware chemotijd heen. Ondanks de vermoeidheid ging ik toch naar de fysio en ik voelde dat mijn lichaam juist heel graag wilde bewegen en herstellen. Een bijzondere ervaring! De fysiotherapie-uren werden bakens in de week.
Hier kun je klagen over je bijwerkingen zonder dat er een goedbedoelde opmerking wordt gemaakt waar je niets aan hebt. Hier weten ze wat je bedoelt en worden je akelige ongemakken erkend. Je moet het verduren en daar wordt je in gesteund.
Zeuren mag hier niet. ‘Wat is het verschil?’, vraag ik. De fysiotherapeut antwoordt met een grijns: ‘Je klaagt in een situatie die je niet kunt veranderen. Je zeurt als je de situatie wel kunt veranderen.’
En er is nog een mooi bijkomend aspect, namelijk het contact met lotgenoten. Met elkaar, ieder op zijn eigen niveau en vanuit zijn eigen situatie, zijn we bezig met herstel. Ik ben me echt gaan thuis voelen bij deze mensen. Niet omdat we elkaar heel goed kennen, maar omdat we weten dat we met dezelfde ziekte hebben te maken en daarmee dealen.
Dit klinkt allemaal heel positief, maar dat was het in het begin niet voor mij. Ik vond het heel confronterend dat ik me bevond tussen mensen die kanker hebben. Dat ik ook een mens met kanker ben. Dat dit mijn lotgenoten zijn. Ik kon het gewoon niet geloven. Langzaamaan hebben het contact met deze mensen, de fysiotherapeuten en mijn opmaat oefeningen me geholpen om mijn ziekte te erkennen.
Per week zijn er meerdere uren oncologische fysiotherapie zodat ik zowel dezelfde als weer nieuwe mensen ontmoet. Met de één heb ik een klik, met de andere niet. En dat is helemaal goed.
We doen onze oefeningen op maat, kletsen een beetje, delen onze ervaringen, maken grappen, delen tips en delen wat we willen delen. Jong, oud, man, vrouw, en alles er tussen in, zwart, wit, Nederlandstalig, Engelstalig, palliatieve patiënten, instromers, bijna-uitstromers. Het is een mooi gemêleerd gezelschap.
Het fijne van dit lotgenotencontact is dat je als nieuweling warm wordt opgenomen in de groep, dat er mensen zijn die al ervaringen hebben opgedaan, en dat de bijna-uitstromers je een positief beeld op de toekomst kunnen geven. We leven met elkaar mee.
Het is dan ook confronterend om een lotgenoot in de krant te zien staan bij de overlijdensadvertenties.
Binnenkort heb ik mijn laatste test, dan zal ook blijken hoe lang ik nog mag blijven. Aan de ene kant ga ik het missen, aan de andere kant voel ik dat het tijd wordt om verder te gaan. Mijn conditie en spierkracht zijn boven gemiddeld en beter dan een jaar geleden (schrijf ik trots) en dat wil ik graag zo houden. Dus dit krijgt een vervolg.
Ik zwaai uit met een dankbaar hart.
Wil je reageren op deze blog of iets met me delen? Stuur me gerust een berichtje: willy@effectiefrouwen.nl, of via het contactformulier. Ik antwoord altijd, al kan het onder de huidige omstandigheden wat later zijn.