Commitment en samenwerking

Het tweede gesprek met de chirurg heb ik voorbereid. Mijn gerichte vragen staan op papier. Ze neemt alle tijd om die te beantwoorden en ze legt de mogelijke scenario’s uit. Ik merk op dat ik aan het onderhandelen ben over chemotherapie, maar ze is heel duidelijk in wat wel en wat niet kan.

Na de uitleg vraag ik of ze, na al die digitale onderzoeken, mijn borst ook in het echt wil onderzoeken. Ze trekt haar handschoenen aan en gaat er goed voor zitten. ‘Oh’, het is kleiner dan ik had gedacht,’ zegt ze. Haar opmerking raakt me. Ik zit daar met blote borsten kwetsbaar te zijn. Mijn borsten zijn echt, de tumor is echt. Ik heb zo’n behoefte dat ze me echt onderzoekt. Dat ze mij aanraakt. Ik wil dat we een echte verbinding hebben.

Terwijl ik me weer aankleed, stelt mijn nieuwsgierige dochter allerlei technische vragen over de operatie. De chirurg gaat daar enthousiast op in. Ik hoor ze, maar ik luister niet. Ik vind het onderwerp operatie heel moeilijk. Ik houd van mijn borsten. Ik wil er nog niet aan denken.

Een paar dagen later zitten we bij de oncoloog aan tafel.
‘Waarom ben je gaan twijfelen?’, vraagt ze.
‘Ik heb geen rust, de hele dag heb ik mijn aandacht op mijn borst. En elke sensatie voel ik daar. Ik krijg het niet op één lijn. Mijn zelfhelend vermogen heeft meer hulp nodig.’
Ze zegt: ‘Zie het als een samenwerking.’
En dat is precies wat ik wil!

We bespreken nog een keer het chemoplan en de bijbehorende controles. En dan maar hopen dat ik niet zo veel last zal hebben van de bijwerkingen. Als ik zeg dat ik de toepassing van medicinale paddenstoelen onderzoek, is ze terughoudend, maar niet afwijzend.
‘Toch kan ik er nog geen ja tegen zeggen.’ De tranen staan in mijn ogen.
De oncoloog begrijpt dat. Ze stelt voor dat ik na het weekend contact opneem.
‘Maar’, zegt ze. ‘Als je kiest voor behandeling, wil ik wel je commitment’.

Het weekend is hel. Ik weet dat ik niet ontkom aan de chemo’s, maar de weerstand is nog zo groot. In een ademsessie schreeuw ik NEE, net zo lang tot ik rustig word. Ik ben door de knieën gegaan voor mijn zelfhelend vermogen.

Lieve mensen begrijpen mijn worsteling en zeggen de goede dingen. ‘Weet je wel dat heel veel mensen je willen helpen?’ En mijn dochter zegt dat ze mijn hand vasthoudt als ik aan de chemo zit. Het helpt.

Toch is er ook iets in mij dat heel rustig zegt dat ik het allemaal niet hoef te doen. Dat is verwarrend. Ik wil toch genezen? Of niet?

Wat geeft de doorslag? Dat ik weet dat ik nog niet klaar ben met dit leven. Het zou nog niet af zijn …
Als ik mijn dochter zeg dat ik heb besloten om toch aan de chemo’s te gaan, zegt ze: ‘Mooi, want volgens mij heb je nog wel wat te leren van deze situatie.’

En de oncoloog zegt: ‘Gas erop!’

---

Wil je reageren op deze blog? Stuur dan een berichtje naar willy@effectiefrouwen.nl of via het contactformulier. Ik antwoord altijd, al kan het door de huidige situatie wat later zijn.