Herstellen

Na precies één jaar min één week ben ik klaar met de behandelingen in het ziekenhuis. Behalve de anti-hormoontherapie, die gaat nog door. Een jaar lang behandelingen! Ik kan nog niet geloven dat ik dat een jaarlang heb gedaan. En ik kan ook nog niet geloven dat het voorbij is. 2024 is voorbij gegaan, maar ik was er niet helemaal bij.

Nu kan het herstel beginnen.
Maar hoe doe ik dat? Hoe lang duurt het herstel? En zal ik volledig herstellen?

Mijn fysiotherapeut zegt dat ik zeker rekening moet houden met een jaar, en dat ik daar gerust nog een jaar bij kan optellen. Het vraagt tijd en veel rust om te herstellen. Hij benadrukt hoe belangrijk het is om serieus die tijd en rust te nemen.

Hoewel mijn buitenkant laat zien dat ik herstel, is mijn binnenkant nog lang niet zo ver. Ja, ik heb inmiddels een stevige bos chemokrullen en mijn wimpers en eetlust zijn terug. Maar mijn warmtehuishouding is van slag, heb ik symptomen van een chemobrein en mijn energieniveau is nog laag.

Ik kan gewoon nog niet zoveel aan op een dag. Het is al snel te druk, te ver, te veel, te vroeg, te laat, te lang, te veel. Het wordt niet altijd begrepen. Dus blijf ik het zeggen: ‘Nee, dat lukt mij niet.’

Het is nog steeds afstemmen en doseren. Ik moet mezelf meerdere keren terugfluiten, want ja, ik wil weer graag naar buiten, leuke dingen doen, onder de mensen zijn. Dat kan allemaal, maar wel gedoseerd. Het komt neer op één afspraak per dag. En elke middag slapen. Niet een dutje of een hazenslaapje, nee, anderhalf uur liggen en slapen. En ’s avonds op tijd naar bed. Slapen.

Mijn lijf heeft het nodig. Dat lijf moet liggen om te kunnen herstellen. Niet lezen, geen filmpje kijken, niet bellen. Niks doen. Liggen, ogen dicht en slapen. Want dat spul heeft huisgehouden in mijn lijf, een jaar lang. Dat heb ik niet gekeerd in een paar maanden.

Hoewel de verpleegkundige in het ziekenhuis zegt dat mijn bloed er goed uit ziet, lever- en nierfunctie in orde zijn, ga ik toch naar een electro-accupuncturiste die mijn organen doormeet. Zij komt tot een andere conclusie: je lever en je nieren hebben het zwaar, je darmen hebben het moeilijk, je hart en je long hebben schade opgelopen, en zo ging ze nog even door. Ik vraag haar lachend of er nog iets is wat het wel goed doet!

Tot zover de rust-modus. Ik ondervind namelijk ook een actie-modus die goed is voor mijn herstel. Inmiddels bezoek ik de sportschool. Na een proef-trainingscircuit van ruim een halfuur, wat echt wel goed voor me is, kies is toch voor de yoga. Ze hebben er wel zes verschillende en dan ook nog combinaties van yoga met wat meer actieve beweging. Ik kan overal aan meedoen, het lijkt wel een snoepwinkel.

De wandelingen buiten gaan ook weer beter en verder. Het is weer fijn om over mijn vertrouwde Zuidka te lopen en te zien wat er groeit, bloeit, beweegt, zingt, zwemt, vliegt en jaagt.

Ik heb meer energie voor mijn creativiteit. Elke dag maak ik er tijd voor. Ik haal mijn kleurpotloden, stiften, pastelkrijt of verf uit de kast en ga aan de slag. Het is rustgevend, meditatief en ik kan er mijn gevoel in kwijt.

Het zingen heeft inmiddels vaste vorm aangenomen en draagt in hoge mate bij aan het herstel. Ik moet liedteksten uit mijn hoofd leren, melodieën luisteren en reproduceren. In mijn brein leg ik nieuwe neurale paden aan. Ik vóél ze bijna ontstaan. En dat voelt goed.

Het leggen van nieuwe neurale paden staat in een interessant contrast met mijn chemobrein. Ik kan af en toe niet op woorden komen, terwijl ik weet dat ik het weet. Of het duurt wat langer voordat ik het woord te pakken heb. Ik kan ook dingen totaal vergeten. En pas parkeerde ik mijn auto aan de verkeerde kant van de benzinepomp. ‘Ik zou toch zweren dat mijn bezinedop links zit …’ Gelukkig maakt het me niet onzeker.

Het weefproject is af. Mensen vinden het mooi. Ik weet niet of ik het mooi vind, maar ik kijk er wel vaak naar en dan zie ik al die lapjes. Al die weken, al die kuren. Ik zie de spanning tussen de lapjes, sommigen zitten scheef, anderen staan bol of trekken hol. Het is precies zoals ik al die weken behandeling heb ervaren. In het begin probeerde ik nog de scheve, gespannen lapjes te corrigeren, maar dat lukte niet. Logisch, het wás een spannende tijd.

Van mijn mycotherapeut krijg ik paddenstoelen voorgeschreven die mijn herstel ondersteunen. We hebben regelmatig contact en het is fijn om met hem mijn voortgang te bespreken. Dan gaat het niet alleen over herstel, ook over heling.

‘Want’, zegt hij, ‘herstel is niet hetzelfde als heling.’
‘Klopt, en daar komt zingeving bij.’

Heling en zingeving zijn voor de laatste blog.

---

Wil je reageren op deze blog? Stuur me gerust een berichtje: willy@effectiefrouwen.nl of via het contactformulier. Ik antwoord altijd, al kan het onder de huidige omstandigheden wat later zijn.