Op de rem

De chirurg is vriendelijk en doelgericht. Eerst nemen we de uitslagen door. We kijken naar mijn digitale borsten, ze scrolt door mijn weefsels op zoek naar de tumor. Ze gaat mij te snel, ik kijk niet dagelijks naar digitale weefsels.
Om het tempo omlaag te brengen vraag ik: ‘Wat is dit?’ Wat is dat?’
Mijn dochter heeft ook vragen. Ze beantwoordt ze vriendelijk en deskundig. Maar ze blijft ook doelgericht want ze schakelt deskundig door naar het behandelplan.

Ik luister naar de chirurg die het behandelplan bespreekt. Het liegt er niet om. Het is mijn behandelplan, maar die link vind ik nog moeilijk te maken. Ik kijk rechts van mij, daar zit mijn dochter die allerlei vragen stelt. Zo fijn dat ze mee is, mijn hart voelt warm van liefde. Wat een  moedige, krachtige jonge vrouw.
‘Volgens plan ben je eind van de zomer klaar’, voorspelt de chirurg euforisch.
Mijn dochter ontvangt deze optimistische conclusie met een blije opmerking.
Heel even ga ik mee in de euforie, maar ik weet dat het niet waar is. Waarschijnlijk is de chirurg klaar met mij, maar ik ben dan nog lang niet klaar met het behandelplan en met de gevolgen ervan.

‘Is het voor zover duidelijk?, vraagt de chirurg. ‘Hebben jullie nog vragen?
Ik zeg: ‘Ik heb een opmerking. Voor mij is behandeling niet vanzelfsprekend.’
Ze schiet achterover in haar stoel. Verbazing op haar jonge gezicht.
Ik ga verder: ‘Ik begrijp dat je 100% genezingskans ziet, dat ik relatief nog jong, fit en vitaal ben en geen andere ziekten heb. Maar ik moet deze ziekte en het behandelplan in de context van mijn hele leven plaatsen. Ik heb al meer dan genoeg op mijn bord gekregen en dit kan er niet bij. Ik heb al een heel leven geleefd.’ Mijn stem breekt bij de laatste zin en daar zijn de tranen.

Op haar beurt moet nu de chirurg terugschakelen bij deze wending en deze nieuwe informatie verwerken. Het komt zelden voor dat mensen kiezen voor niet behandelen. Als ik de context van mijn leven kort uitleg, ervaar ik zeker begrip van haar kant en de behoefte om het op te lossen. Maar ik lees ook teleurstelling op haar gezicht, ze was er al vanuit gegaan dat ik het plan zou volgen. Dat is voor haar vanzelfsprekend.
Ze meldt mijn opmerking in mijn dossier en ik zal het ook verder bespreken met de oncoloog.

Het consult is uitgelopen. Ik heb op de rem getrapt.
De machine staat stil, de motor draait nog wel, hoor.
Maar hij staat in z’n vrij.

Ik heb waardering voor de mensen van het borstkankercentrum en alle betrokken medewerkers. Het is echt een geoliede machine! Maar het gaat niet om de machine, het gaat om mij.

---

Wil je reageren op deze blog, stuur dan gerust en vrijblijvend een berichtje naar willy@effectiefrouwen.nl. Ik reageer altijd, maar gezien de omstandigheden wat later.