Ik zit tegenover de oncoloog. Ze is vriendelijk, maar draait er niet omheen.
‘Ik heb het verslag van de chirurg gelezen, je twijfelt over behandelen.’
‘Ja’, reageer ik. ‘Behandelen is voor mij niet vanzelfsprekend. Ik moet het in de context van mijn leven kunnen plaatsen.’
Ik vertel kort over de context, eindigend in tranen. Daar zijn de zakdoekjes. Ze heeft geluisterd, ze heeft er ruimte aan gegeven, maar stelt voor dat we eerst het behandelplan bespreken.

Ze legt de details van het plan uit. Ik val van de ene verbazing in de andere: ‘Zó veel, zó lang?!’ Ik voel de energie uit mijn lichaam stromen. Logisch dat ik maximale genezingskans heb: alles wordt uit de kast getrokken.

‘Wat is je bezwaar tegen chemo?’, vraagt ze.
‘Dat het ook mijn gezonde cellen kapot maakt. Dat ik er ziek van wordt. En dat ik veel hersteltijd nodig heb.
‘Ja, dat is zo. Maar je moet er van uitgaan dat je niet alle bijwerkingen krijgt en dat je lichaam weer helemaal herstelt.
Haar positieve benadering begrijp ik. Maar ik heb mensen in mijn omgeving lichamelijk en emotioneel kapot zien gaan chemo en bestraling. Ik heb gewerkt in het inloophuis voor mensen met kanker. Daar heb ik geluisterd en in de tekeningen van deze mensen gezien hoeveel verdriet, angst, eenzaamheid en machteloosheid er was.

Ik zeg dat ik bang ben mezelf te verliezen. Mijn stem breekt en de tranen vloeien. De oncoloog kijkt me niet-begrijpend aan. Ze legt uit dat ik voortdurend gecontroleerd word, dat er zorg is tijdens de kuren en dat ik altijd mag bellen met de verpleegkundige. Dat is fijn, maar dat is niet wat ik bedoel.

Ik bang ben dat ik mezelf niet meer in de spiegel herken. Dat ik door de chemo het contact met mezelf verlies. Dat maakt me nu al intens verdrietig. Het doet me wel goed het hier bij de oncoloog uit te spreken, ook als het niet begrepen wordt.

Het wordt de oncoloog wel duidelijk dat ik tijd nodig heb om een beslissing te nemen over het behandelplan. We maken een afspraak voor twee weken verder. Dat is geen probleem.
Als ik door de draaideur van het ziekenhuis naar buiten stap, voel ik me wat lichter. Ik voel dat ik wat dichter bij mezelf ben gekomen.

Door de schok van de diagnose heb ik het akelige nieuws nog niet met mijn vriendinnen gedeeld. Ik herken dat uitstellen wel van mezelf. De reacties van andere mensen, hoe oprecht, betrokken en zorgzaam ze ook zijn, kan ik er nog niet bij hebben. Ik wil mijn veld schoonhouden, zodat ik weet dat wat ik voel van mij is. Heeft alles met hoogsensitiviteit te maken. Het is een bescherming en het helpt mij om dichter bij mezelf te komen. Maar nu ben ik zover dat ik wil delen.

Ik app: ‘Ik heb akelig nieuws, kun je vandaag bellen?’ Binnen no time bellen ze. Ze zijn geschokt. We huilen aan de telefoon. Hun reacties zijn oprecht, betrokken en zorgzaam. ‘Heb je al een behandelplan?’
‘Ja, er is een behandelplan, maar ik weet niet of ik ga behandelen. Ik moet het in de context van mijn leven plaatsen. En dat vind ik heel moeilijk. Ik kan het er niet bij hebben.’

Het helpt me elke keer om het uit te spreken: dat behandelen voor mij niet vanzelfsprekend is. Dat ik het in de context van mijn leven moet kunnen plaatsen. Elke keer voel ik dat ik dichter bij mezelf kom.
Los van wat ze zelf zouden doen, begrijpen ze wat ik bedoel. Ze kennen mij, ze kennen de context.

Wat is dan die context? Een traumatische kindertijd en jeugd, plotselinge overlijden van mijn levenspartner en vader van mijn kleine kinderen, zorg voor hulpbehoevende ouders, zorg voor een chronisch ziek kind. Ik dacht dat ik wel genoeg had meegemaakt …

---

Wil je reageren op deze blog, stuur dan gerust en vrijblijvend een berichtje naar willy@effectiefrouwen.nl. Ik reageer altijd, maar gezien de omstandigheden wat later.