BorstkankerBlog 8
Vogelvrij
Ik voel me vogelvrij, en ik heb er zelf voor gekozen. Van binnen uit word ik aangevallen en er is geen bescherming van buitenaf (lees behandelplan). Ik ben helemaal op mezelf, met mezelf en vaak in mezelf. Helemaal op mezelf teruggeworpen. Het is een eenzaam pad.
Een enkeling reageert enthousiast als ik zeg dat ik niet behandel. ‘Wat goed van je, als iemand het kan, ben jij het!’
Maar wat kan ik dan? Mezelf genezen van kanker zonder hulp van buitenaf? Ik weet niet of ik dat kan. En ik wil al helemaal niets bewijzen. Het gaat hier om mijn leven, mijn lijf en mijn sterfelijkheid. Het is serieuze business.
Er is geen sprake van de draad weer oppakken. Ik moet ergens een nieuwe draad zien te vinden. Dat doe ik door veel te weven. Geen grote lappen, maar kleine stukken. Ik kies een kleur en een structuur die me aanstaan en dan weef ik een nieuw weefsel. Het voelt helend; ik maak iets nieuws met een voedende kleur en een structuur die prettig is om aan te raken.
Het intuïtief tekenen is van een andere orde. Dat is confronterend. Ik kan niet om de betekenis heen. Soms staar ik een halfuur naar een object in mijn tekening voordat ik verder kan. Ik voel feilloos aan wanner ik moet stoppen. Genoeg voor vandaag! Dit mag inzakken. Het zijn allemaal innerlijke bewegingen. En die kun je niet forceren.
Ik gebruik het tekenen ook om de ruige emoties te uiten. Met olie- en pastelkrijt komen de machteloosheid, woede en haat op grote vellen in intense kleuren tot uitdrukking. Na een tijdje worden de grote, ruwe, strakke bewegingen rustiger en zachter. Ze worden harmonieuzer en bij mij van binnen voel ik dat ook. Ik kan weer ruimer ademhalen.
In de ademtherapie gaat het ongeveer ook zo; van intense verbale en lichamelijke uitingen naar een ontspannen, lichte ademhaling en een lichaam dat altijd op dat warme, zachte bed wil blijven liggen.
En dan is er een moment dat ik de tumor wil tekenen. Er is gelukkig iemand bij me die dit fijn kan begeleiden. Want aan de ene kant wil ik er van weg en aan de andere kant weet ik dat ik er contact mee moet maken. Het is de beweging naar erkenning dat er een tumor in mijn lichaam zit. Het is een intense tekensessie die nog dagen doorwerkt.
De tumortekening leidt de volgende stap in. Ik durf mijn lichaam weer aan te raken en de tumor te voelen. En in een ademsessie voel ik de uitnodiging om met mijn aandacht in de tumor te gaan.
Het is een intense emotionele tijd waarin ik oud zeer loslaat en nieuwe persoonlijke inzichten vergaar. Ik weet dat ik op mijn pad ben en dat mijn zelfhelend vermogen 100% aan staat. Want er wordt mij ook Reiki op afstand aangeboden en ik krijg de mogelijkheid van medicinale paddenstoelen aangereikt.
Nog elke ochtend word ik wakker en schrik ik van de realiteit, word ik wakker in een nachtmerrie. Het is beter om op te staan, de dag te beginnen en het aan te gaan.
Daar word ik steeds beter in, steeds helderder, steeds rustiger, steeds wijzer.
Elke dag ben ik buiten, ik heb dat nodig. Wandelen, langs het water zitten. Ik ervaar ruimte, uitzicht en contact met de planeet.
Toch krijg ik die nieuwe draad niet te pakken.
En dan slaat de twijfel toe.
Wil je reageren op deze blog? Stuur dan gerust en vrijblijvend een berichtje naar willy@effectiefrouwen.nl of via de contactpagina. Ik antwoord altijd, al is het door de huidige omstandigheden wat later.